ในการแข่งขันระดับนานาชาติ ในกำกับของ "สหพันธ์สเกตน้ำแข็งนานาชาติ" (ISU) รวมถึงการแข่งขันระดับโอลิมปิก นั้นจะแบ่งประเภทการแข่งขันออกเป็นแขนงต่าง ๆ ดังนี้

แบบเดี่ยว (ซิงเกิล)มีการแข่งขันทั้งแบบชายเดี่ยว และหญิงเดี่ยว มีข้อกำหนด หรือท่าบังคับในการแข่งขันคือ ให้มีการแสดงท่าการกระโดด, หมุนตัว, การก้าวเท้าแบบชุด (สเต๊บซีเคว้นซ์) และ สไปรอล (มีการกำหนดสำหรับประเภทหญิงเดี่ยวเท่านั้น) นอกจากนี้ยังมีการแสดงท่าอื่น ๆ ที่กำหนดโดยนักกีฬ่าร่วมด้วยอีก

แบบคู่ (ชายคู่หญิง หรือการแข่งแบบ "แพร์")มีลักษณะคล้ายคลึงกับแบบเดี่ยว คือมีท่าบังคับแบบให้ทำแยกต่างหาก หรือต่างคนต่างทำ ลักษณะเช่นเดียวกับประเภทเดี่ยว ส่วนที่แตกต่างก็คือ จะมีท่าบังคับเพิ่มเติมคือ การกระโดดแบบโยน (โทรว์จัมพ์) ลักษณะคือการที่ฝ่ายชายอุ้มฝ่ายหญิงขึ้นแล้วโยนขึ้นให้ฝ่ายหญิงหมุนตัวกลางอากาศ ต่างจากการกระโดดแบบธรรมดา ซึ่งต้องกระโดดขึ้นด้วยเท้าของตนเอง, การยก (ลิฟท์) คือการที่ฝ่ายชายยกฝ่ายหญิงขึ้นให้ร่างกายฝ่ายหญิงอยู่สูงกว่าศีรษะฝ่ายชายอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เป็นต้น การแข่งขันแบบคู่จะได้รับความนิยมจากผู้ชมเนื่องจากมีการแสดงที่มีการช่วยกันของทั้งสองฝ่าย ทำให้ท่าทางการแสดงออกดูฝาดโผน งดงาม ทั้งยังต้องมีการแสดงออกถึงความพร้อมเพรียงในการแสดงทั้งการแสดงแบบต่างคนต่างทำ หรือท่าบังคับแบบคู่ก็ตาม ดังนั้น แม้การทำท่า "สไปรอล" จะเป็นท่าที่บังคับสำหรับฝ่ายหญิงเท่านั้นในการแข่งขันแบบเดี่ยว แบบคู่กลับมีการทำท่านี้ทั้งสองฝ่าย

แบบไอซ์แดนซิง (ชายคู่หญิง หรือ "ไอซ์แดนซิง")ในอดีตเคยมีผู้เรียกว่า "สเกตลีลาส" ต่างจากแบบคู่คือ มีการให้คะแนนการก้าวเท้าเป็นหลัก (ฟุตเวิร์ก) ให้สอดคล้องกับเพลงที่แข่งขัน โดยการยก (ลิฟท์) นั้นมีการบังคับว่า ฝ่ายชายต้องไม่ยกฝ่ายหญิงขึ้นสูงกว่าระดับของหัวไหล่ของฝ่ายชาย